Członkowie zasłużeni

O Nas » Członkowie zasłużeni

Zebrał i oprac. J. Stulczewski

 

STANISŁAW FUKS (1922-1984)

członek Zarządu Sekcji Warszawskiej Towarzystwa Przyjaciół Zduńskiej Woli w latach 1977-1984 

Studiował na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Łódzkiego. Przez ponad 30 lat był związany jako archiwista z Telewizją Polską. Pionier polskiej archiwistyki filmowej. W latach 1947-1948 był referentem w Instytucie Filmowym w Łodzi. Od 1949 r. dokumentalistą w Archiwum Filmowym Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Łodzi i kierownikiem Centralnej Biblioteki Filmowej przy PWSF. W 1957 r. podjął pracę w Centralnym Archiwum Filmowym jako sekretarz, a następnie jako kierownik Ośrodka Muzealnego CAF. W latach 1966-1976 pracował w Komitecie ds. Radia i Telewizji. Był zastępcą kierownika Archiwum Filmowego Telewizji, kierownikiem Redakcji Aktualności Filmowych TV i kierownikiem sekcji informacji filmowej w Zakładach Dokumentacji Programowej Telewizyjnej Wytwórni Filmowej Poltel w Warszawie. Odkrywca w 1973 r. nieznanych rękopisów wielkiego pisarza i dramaturga Jerzego Szaniawskiego na terenie Zduńskiej Woli. Jako zapalony fotograf, wykonał cykl fotografii Zduńskiej Woli, które wielokrotnie były prezentowane na lokalnych wystawach. Autor kilku prac filmo- i bibliograficznych, współpracownik wydawnictw popularyzujących sztukę filmową. Publikował w czasopismach. Jego prace również emitowała Telewizja Polska. Współpracownik red. encyklopedycznych PWN w zakresie tematyki filmu. Od 1978 r. był członkiem Rady Programowo-Naukowej Filmoteki Polskiej, od 1983 r. Stowarzyszenia Filmowców Polskich. W 1983 r. przyznano mu tytuł „Zasłużony Dla Miasta Zduńska Wola”. Pożegnany przez przedstawicieli TPZW, spoczął na starym cmentarzu w Zduńskiej Woli.

 

 JÓZEF REZLER (1915-1993)

członek Towarzystwa Przyjaciół Zduńskiej Woli

Urodzony Zduńskiej Woli. Tu ukończył szkołę powszechną i rozpoczął naukę w Seminarium Nauczycielskim. W 1930 r. przeniósł się z rodzicami do Łodzi, gdzie kontynuował naukę na Konserwatorium Muzycznym H. Kijeńskiej-Dobkiewiczowej. Karierę muzyka rozpoczął w 1934 r. w łódzkiej orkiestrze Filharmonii oraz Polskim Radiu w Łodzi. Ponadto koncertował jako kameralista ze znanym wiolonczelistą G. Teschnerem. Wybuch wojny przerwał mu studia. W czasie działań wojennych był członkiem zespołu artystycznego Ekipy Polowej YMCA w I Dywizji Pancernej gen. Maczka na Zachodzie, gdzie grał jako skrzypek solista w obozach wojskowych na terenie Niemiec, Holandii i Belgii. Do kraju wrócił w 1946 r. do Gorzowa Wielkopolskiego, gdzie prowadził zespół muzyczny „Odeon” i uczył w szkole muzycznej. Był także prezesem gorzowskiego Związku Zawodowego Muzyków. W 1950 r. przeprowadził się do Bydgoszczy. Rozpoczął prace w orkiestrze radiowej swojego stryjecznego brata Arnolda Rezlera. Jednocześnie koncertował jako solista i kameralista, nagrywał dla Polskiego Radia. W 1956 r. został muzykiem Filharmonii Pomorskiej, gdzie pełnił funkcje koncertmistrza. Również w tym roku uzyskał dyplom na Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie. Od 1964 r. był prezesem Oddziału Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków w Bydgoszczy i wiceprezesem Zarządu Głównego w Warszawie. Należał do nielicznych artystów, którym udawało się godzić pracę artystyczną z działalnością popularyzatorską i społeczną. Zasiadał w różnych gremiach, ciałach i towarzystwach, pełniąc w nich odpowiedzialne funkcje. Gdy zamierzał przeprowadzić się na stare lata do domu przedwcześnie zmarłego syna w Warszawie, zdarzył się tragedia niczym z muzycznego melodramatu. W czasie charytatywnego koncertu w bydgoskim DPS, dostał ataku serca i na oczach oniemiałych pensjonariuszy, osunął się na podłogę i już nigdy nie odzyskał przytomności.

 

 dr n. med. STEFAN CHMIEL (1928-1999)

prezes Towarzystwa Przyjaciół Zduńskiej Woli w latach 1975-1993

Urodzony w Twardej. Od 1940 r. uczęszczał na tajne komplety w Pabianicach. W połowie 1941 r. wraz z bratem kapłanem, wyjechał do Warszawy. W czasie powstania warszawskiego ukończył szybki kurs ratownictwa i jako sanitariusz dostarczał rannych do szpitala pw. Przemienienia Pańskiego. Z chwilą zakończenia wojny podjął naukę w gimnazjum im. Władysława IV. Maturę uzyskał w 1947 r. w Gimnazjum i Liceum w Łęczycy. Ukończył Wydział Lekarski Uniwersytetu Łódzkiego z dyplomem lekarza w 1952 r. Nakazem pracy skierowany do Zduńskiej Woli. Początkowo został asystentem Oddziału Wewnętrznego miejscowego Szpitala Miejskiego. W 1956 r. został kierownikiem miejscowego Wydziału Zdrowia, w 1958 r. ordynatorem szpitala, a w 1964 r. dyrektorem, którą to funkcję pełni nieprzerywalnie około dwadzieścia lat. Jest niekwestionowanym prekursorem kardiologii w Zduńskiej Woli. To dzięki niemu powstały trzy nowe oddziały: pediatria, chirurgia i ginekologia. Ponadto pełnił funkcję wojewódzkiego konsultanta w zakresie chorób wewnętrznych oraz był lekarzem sądowym. W 1974 r. uzyskał doktorat. Był członkiem prezydium Zarządu Miejskiego LOK w Zduńskiej Woli, członkiem Zarządu TWP w Sieradzu. W 1975 r. współtworzył TPZW, zostając jego wieloletnim prezesem. Działał również społecznie w PTTK, LPŻ, PZF. W 1993 r. ze względu na stan zdrowia, złożył rezygnację z funkcji prezesa TPZW. W dowód jego bezinteresownej pracy na rzecz miasta, został honorowym prezesem Towarzystwa. Za działalność społeczną odznaczony m. in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny Krzyż Zasługi, Srebrną Odznaką „Zasłużony Działacz LOK” i „Zasłużony Działacz Kultury”, Odznakę Honorową „Za Zasługi dla Województwa Łódzkiego” i „Za Zasługi dla Województwa Sieradzkiego”. Przegrał walkę z nowotworem. Spoczywa na starym cmentarzu w Zduńskiej Woli.

 

 FELIKS RAJCZAK (1938-1987)

członek Zarządu (1975-1979) i sekretarz (1980-1987) Towarzystwa Przyjaciół Zduńskiej Woli

Urodzony w chłopskiej rodzinie w Świątnikach k/ Pabianic. W 1943 r. wysiedlony z rodziną do Meklemburgii. W  1945 r. rozpoczął naukę w siedmioklasowej szkole podstawowej w Porszewicach. Następnie uczęszczał do technikum budowlanego w Lublinie, jednak drugą klasę rozpoczął już w Łodzi. Po trzech miesiącach nauki zachorował, a niewłaściwe leczenie spowodowało trwałą chorobę serca. Maturę zdał w łódzkim liceum dopiero w 1963 r. Następnie rozpoczął studia w zakresie filologii polskiej na Uniwersytecie Łódzkim, które ukończył w 1969 r. Od stycznia 1967 r. podjął pracę w świetlicy PSS „Społem” w Zduńskiej Woli, a w kwietnia tego samego roku został kierownikiem Spółdzielczego Domu Kultury. Stanowisko to pełnił do sierpnia 1969 r. W roku szkolnym 1969/1970 pełnił funkcję kierownika internatu Zespołu Szkół Mechanicznych. W latach 1970-1975 był nauczycielem języka polskiego w zduńskowolskim „mechaniku”. We wrześniu 1975 r. został wicedyrektorem WDK w Sieradzu, następnie objął kierownictwo Działu Wydawnictw i Informacji, który prowadził do samej śmierci. Od początku swojej pracy w Zduńskiej Woli organizował życie kulturalne. W Spółdzielczym Domu Kultury był współtwórcą Klubu Amatora Plastyka. Animował życie literackie w Zduńskiej Woli i województwie sieradzkim. Był literatem, poetą, fraszkopisarzem, autorem wielu pozycji publikowanych w prasie i w wydawnictwach w formie książek, folderów i innych druków. Był jednym z inicjatorów powstania Klubu Literackiego „Topola”. Od 1979 r. stan jego zdrowia gwałtownie się pogarszał. Zmarł nagle w drodze z pracy. Uroczystości pogrzebowe na zduńskowolskim starym cmentarzu zgromadziły liczne grono przyjaciół, znajomych i członków TPZW.  

 

 prof. dr hab. JÓZEF ŚMIAŁOWSKI (1926-2003)

członek Towarzystwa Przyjaciół Zduńskiej Woli

Urodzony w Białym Ługu. Już w czasie okupacji hitlerowskiej podjął pracę w gospodarstwie rolnym. W styczniu 1955 r. uzyskał tytuł magistra historii na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego. W październiku 1955 r. został zatrudniony jako asystent w Katedrze Historii Społeczno-Gospodarczej UŁ. W 1963 r. uzyskał doktorat. Habilitował się w 1973 r. Za rozprawę otrzymał nagrodę III stopnia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W latach 1969-1976 był prodziekanem ds. studenckich Wydziału Filozoficzno-Historycznego, a w latach 1985-1989 wicedyrektorem Instytutu Historii ds. dydaktycznych. Od 1989 r. kierował Zakładem (od 1990 r. Katedrą) Historii Społeczno-Gospodarczej. Wypromował 8 doktorów. W 1990 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1985-1990 był prezesem łódzkiego Oddziału PTH, a w okresie 1990-1993 wiceprezesem. Równocześnie w latach 1985-1992 był wiceprezesem Zarządu Głównego PTH. Przez wiele lat (1966-1994) pozostawał członkiem Komitetu Redakcyjnego „Rocznika Łódzkiego”. W latach 1985-1990 wiceprezes Zarządu Wojewódzkiego TWP. Autor wydanej w 1974 r. jedynej monografii Zduńskiej Woli do 1914 r. Był inicjatorem, redaktorem i współautorem obszernego tom „Szkice z dziejów Sieradzkiego” (1977). Pod jego redakcją w 1998 r. wydano monografię Łasku. Autor kilku publikacji wydanych staraniem TPZW.        W jego dorobku naukowym znajduje się ok. 250 publikacji, w tym 8 książek, ok. 120 rozpraw i artykułów oraz ponad 100 recenzji, not biograficznych, komunikatów, sprawozdań i artykułów popularnonaukowych. W uznaniu zasług w pracy naukowej, dydaktycznej i społecznej uhonorowany szeregiem odznaczeń i nagród przyznanych przez władze państwowe, ministerialne, regionalne i rektorskie. Spoczął w rodzinnym grobie na Cmentarzu Miejskim w Zduńskiej Woli.

 

 prof. dr TADEUSZ KOBUSIEWICZ (1905-1979)

wiceprezes Towarzystwa Przyjaciół Zduńskiej Woli w latach 1975-1979

Szadkowianin. Studiował na Wydziale Weterynaryjnym Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1926-1929 odbywał służbę w WP. W czerwca 1929 r. uzyskał dyplom lekarza weterynarii. Następnie pracował w swoim zawodzie w Łodzi. Od 1930 r. kierownik laboratorium bakteriologicznego w Wojskowej Pracowni Weterynaryjnej. W 1934 r. uzyskał tytuł doktora. Poświęcił się produkcji anatoksyny tężcowej. Jako pierwszy sukcesywnie uodpornił przeciw tężcowi wszystkie konie w WP. W 1936 r. został mianowany kapitanem, a w 1939 r. odbył trzymiesięczny staż naukowy w Wielkiej Brytanii. U progu wojny był już liczącym się autorytetem w kraju. Brał udział w kampanii wrześniowej, przekroczył granicę rumuńską i dostał się do niewoli sowieckiej. Uciekł z obozu i przedostał się do Francji. Po zażartych walkach, trafił do niewoli niemieckiej. W 1946 r. wrócił do Polski. Został kierownikiem powstającego Oddziału Instytutu Weterynarii w Gorzowie Wielkopolskim, a w 1947 r. zastępcą dyrektora. Utworzył w 1953 r. Zakład Pryszczycy Państwowego Instytutu Weterynaryjnego w Zduńskiej Woli. W 1955 r. uzyskał tytuł docenta. W 1962 r. przewodniczył Społecznemu Komitetowi Budowy Kąpieliska Miejskiego w Zduńskiej Woli. Tytuł profesora otrzymał w 1967 r. Zduńskowolskim Zakładem kierował do 1976 r. Za wybitne osiągnięcia, został odznaczony jako pierwszy lekarz weterynarii Orderem Sztandaru Pracy I kl. Już w czasie studiów i pracy w Warszawie był działaczem sportowym w Klubie Sportowym „Polonia” Warszawa. Doświadczenia przekazywał zduńskowolskiej „Pogoni”, będąc honorowym członkiem Zarządu. Był prezesem Zrzeszenia Lekarzy i Techników Weterynarii Oddziału Łódzkiego. Dziś miasto, któremu pozostawił cenną placówkę naukową, ma jedną z ulic nazwaną jego imieniem. W 2001 r. został mu przyznany tytuł zduńskowolanina XX w. Jest autorem lub współautorem około 100 prac naukowych.  Spoczywa na starym cmentarzu w Łodzi.

 

 BOGDAN OSTROMĘCKI (1911-1979)

członek Sekcji Warszawskiej Towarzystwa Przyjaciół Zduńskiej Woli

Urodzony w Kowalu, poeta, prozaik, eseista i tłumacz. Dzieciństwo spędził w Zduńskiej Woli, gdzie uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. K. Wielkiego, które ukończył w 1930 r. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1934-1937 aplikant sądowy w Warszawie. Do 1939 r. urzędnik Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Od 1942 r. członek AK ps. „Kowal”, pracował m. in. w BIP, przygotowując materiały do podziemnych biuletynów. Studiował także tajnie filologię polską na Uniwersytecie Ziem Zachodnich w Warszawie. Po wojnie urzędnik Ministerstwa Odbudowy, od 1949 r. redaktor w dziale literackim Polskiego Radia. Przez wiele lat, począwszy od 1958 r., kierował redakcją audycji poetyckich. Autor cyklicznych audycji literackich: „Szkic do portretu”, „Poezja i muzyka”, „Poeta i jego świat”. Przygotowywał także słuchowiska dla radiowego „Teatru Poezji”. Jako poeta zadebiutował już w 1939 r. Jego liryka odznacza się tonacją refleksyjną, często nawiązującą do motywów ojczystej historii oraz tradycji kulturowej i religijnej, dążenie do zwartych i oszczędnych form lirycznego wyrazu. Był autorem wielu tomów poezji m. in. „Popiół niepodległy” (1947), „Wędrowcy czasu” (1958), „Wieża z ziarnek maku” (1960), „Ptaki u słonych źródeł” (1965), „Znak planety” (1968). „Inskrypcje polskie” (1972), „Dom Odnaleziony” (pośmiertnie, 1986) oraz 2 tomów esejów literackich: „Lirnicy, trubadurzy, i tyrleje” (1973), „Laury i piołuny” (1974).W jego dorobku znalazły się także utwory dla dzieci i młodzieży, wiele słuchowisk radiowych i tłumaczenia poezji francuskiej. W 1973 otrzymał nagrodę im. Włodzimierza Pietrzaka za twórczość poetycką. Za zasługi dla kultury narodowej odznaczony Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Spoczywa na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.

 

doc. dr inż. LEON FELIKS KRAL (1911-1984)

członek Sekcji Warszawskiej Towarzystwa Przyjaciół Zduńskiej Woli

Urodził się w Zduńskiej Woli przy ul. Piwnej 19. Ukończył ośmioklasowe Koedukacyjne Gimnazjum im. K. Wielkiego w Zduńskiej Woli. Studia odbywał na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. W 1936 r. uzyskał dyplom inżyniera. Od 1937 r. pracował w Mielcu w biurze projektowym, gdzie organizowano budowę nowoczesnych zakładów lotniczych. W pierwszych dniach września 1939 r. ewakuował się pod Lublin. Od 1943 r. prowadził tajne nauczanie w zakresie matematyki i fizyki w Mielcu. Po przejściu frontu sowieckiego w sierpniu 1944 r. znalazł się w gronie organizatorów miejscowego gimnazjum i liceum. W 1946 r. zamieszkał na stałe w Warszawie i rozpoczął pracę w MON. Od 1949 r. był zatrudniony w Centralnym Biurze Studiów i Projektów Budownictwa Przemysłowego na stanowisku kierownika. Przewodniczył Centralnej Radzie Technicznej. Opracował i wprowadził do budownictwa okrągłą stal żelbetonową o zamiennych średnicach, co umożliwiło zastąpienie stali gładkiej, stalą wysokowartościową. Równolegle z pracą zawodową kontynuował pracę naukową na Politechnice Warszawskiej, Wydziale Mechanicznym WSI. Od 1 marca 1954 r. był samodzielnym pracownikiem naukowym. Objął kierownictwo Katedry Elementów Budownictwa Przemysłowego i stanowisko prodziekana na którym pozostawał do roku 1960. W 1963 r. uzyskał tytuł doktora nauk technicznych, a w 1966 r. został powołany na stanowisko docenta etatowego Politechniki Warszawskiej, którym pozostawał do roku 1981. Opracował szereg orzeczeń naukowych i ekspertyz projektowo-wykonawczych dotyczących awaryjnych stanów budowli. Autor podręczników akademickich, artykułów i skryptów. Działał w Polskim Związku Inżynierów i Techników Budowlanych. Był członkiem-założycielem warszawskiego Oddziału TPZW w 1977 r. Pochowany na Powązkach w Warszawie.

 

 dr JANUSZ TEODOR DYBOWSKI (1909-1977)

członek Towarzystwa Przyjaciół Zduńskiej Woli

Urodzony w Zduńskiej Woli w rodzinie nauczycielskiej. Ukończył Państwowe Gimnazjum im. T. Kościuszki w Kaliszu, następnie studiował prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie oraz ekonomię i filozofię na Uniwersytecie Poznańskim. W 1925 r. zadebiutował na ścieżce literackiej w prasie kaliskiej, a jako dramatopisarz w 1935 r. Już wtedy współpracuje z wieloma prasami w kraju. W latach 1937-1939 był bibliotekarzem i zastępcą dyrektora Biblioteki Raczyńskich w Poznaniu. Do wybuchu wojny jest współredaktorem kwartalnika „Kronika Miasta Poznania”. W czasie II wojny światowej przez Węgry przedostał się do I Dywizji Armii Polskiej we Francji. W wyniku walki z wrogiem, trafił do niewoli niemieckiej, skąd zbiegł do Szwajcarii. Wiąże się z Uniwersytetem we Fryburgu, gdzie ogłasza drukiem swoje prace naukowe. Tam w 1944 r. uzyskuje doktorat z filozofii. Pisywał wówczas do „Polski Walczącej” w Paryżu, a następnie w Londynie. W 1945 r. przebywał w Brukseli, gdzie objął asystenturę na miejscowym Uniwersytecie. Do kraju wrócił w 1947 r. i osiedla się na Warmii i Mazurach. Był kierownikiem literackim teatrów w Koszalinie, Olsztynie, Poznaniu, Rzeszowie. Od 1960 r. zamieszkał na stałe w Warszawie. Pisał powieści i dramaty. Był znawcą gwary ludowej wielkopolskiej. W ostatnich latach życia zajmował się epiką. Laureat kilku konkursów na sztukę teatralną i autor kilkuset pozycji drukowanych w ciągu pięćdziesięcioletniej swojej działalności pisarskiej. Był członkiem Związku Literatów Polskich. Odznaczony za walkę na froncie zachodnim, francuskim krzyżem wojennym Croix de Guerre. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim. TPZW w 1980 r. ufundowało tablicę pamiątkową, poświęconą pisarzowi, wmurowaną w budynku gdzie przyszedł na świat.

 

 JERZY KOZŁOWSKI (1930-2010)

wiceprezes Towarzystwa Przyjaciół Zduńskiej Woli w latach 1975-2003

Urodzony w Zduńskiej Woli. W 1949 r. ukończył Liceum Handlu Zagranicznego w Łodzi, a w 1954 r. Wyższą Szkołą Ekonomiczną. Tytuł magistra uzyskał w 1970 r. Był czołowym zawodnikiem w Polsce w biegach sprinterskich. W 1947 r. zdobył tytuł mistrza Polski młodzików w Bydgoszczy. Mistrzem Polski juniorów został w 1949 r. Zdobyte doświadczenia przekazywał młodzieży w Zduńskiej Woli. W 1955 r. inicjator budowy stadionu „Start Resursa”. W latach 70. został lekkoatletycznym sędzią klasy międzynarodowej. Jako prezes Zarządu Oddziału Miejskiego i Wojewódzkiego PTTK organizował pionierskie spływy rzeką Wartą w latach 60. i klub narciarski w latach 70. Był współtwórcą i członkiem: Harcerskiego Chóru Rewelersów (1948), zespołu jazzowego „Hot Combo” (1957), Klubu Kolekcjonerów (1974), Izby Tkackiej – obecnie Muzeum Historii Miasta (1974), TPZW (1975) oraz Zduńskowolskiego Towarzystwa Inicjatyw Społecznych (1995), które zainicjowało odbudowe ratusza. Publikowaniem spraw zduńskowolskich rozpoczął w 1950 r. jako korespondent „Dziennika Łódzkiego” i Rozgłośni Polskiego Radia w Łodzi. Opublikował 34 książki i broszury oraz kilkadziesiąt artykułów prasowych o Zduńskiej Woli. Jego wieloletnim dorobkiem i ukoronowaniem pracy kronikarskiej było wydanie publikacji „Opowieści z miasta nad Brodnią” (2010). Za wieloletnią pracę społeczną odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Odznakami Zasłużonego Działacza: Kultury, Sportu, Turystyki, TKKF, PTTK, PEZLA, Ziemi Łódzkiej i Sieradzkiej. Ponadto Złotym Pierścieniem Kolekcjonerów Polskich i szablą zduńskowolskiego kolekcjonera. Spoczywa na starym cmentarzu w Zduńskiej Woli.

 

dr hab. MARIAN KLIMCZAK (1933-1991)

członek Zarządu Sekcji Warszawskiej Towarzystwa Przyjaciół Zduńskiej Woli w latach 1983-1988

Urodzony w Tubądzinie, we wczesnych latach dzieciństwa zamieszkał wraz z rodzicami w Zduńskiej Woli. W Zduńskiej Woli uczęszczał do szkoły podstawowej, a następnie do Państwowego Liceum im. K. Wielkiego, gdzie uzyskał w 1951 r. maturę. W 1955 r. otrzymał dyplom Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Łodzi i rozpoczął pracę w zakładach na terenie Zduńskiej Woli. W 1961 r. obronił pracę magisterską „Monografia miasta Zduńska Wola”. Od 1964 r. pracował na Uniwersytecie Łódzkim w Katedrze Ekonomii Politycznej. Pracę doktorską z zakresu ekonomii kształcenia obronił w 1969 r. W 1970 r. został zatrudniony w Instytucie Polityki Przestrzennej, Postępu Technicznego i Szkolnictwa Wyższego w Warszawie. Kontynuując prace badawcze nie zrezygnował z zajęć dydaktycznych na innych wyższych uczelniach. W 1982 r. uzyskał habilitację na Uniwersytecie Łódzkim, a w 1987 r. został powołany do prac PAN – Instytutu Nauk Ekonomicznych. Od 1989 r. był na stałe zatrudniony w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie na stanowisku docenta. W 1990 r. uzyskał nominację na profesora nadzwyczajnego. Jego dorobek naukowy to 10 pozycji monograficznych, studiów i rozpraw, artykuły i komunikaty naukowe oraz inne publikacje, niektóre pisane i wydane w językach: angielskim, niemiecki i rosyjskim. Był aktywnym członek Sekcji Warszawskiej TPZW. Pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie. 

 

 prof. dr hab. WOLDEMAR GASTPARY (1908-1984)

członek Sekcji Warszawskiej Towarzystwa Przyjaciół Zduńskiej Woli

Urodził się w pobliskim Henrykowie. Dzieciństwo i lata szkolne spędził w Zduńskiej Woli, gdzie w 1927 r. ukończył Państwowe Gimnazjum im. K. Wielkiego. Studiował na Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego. Po ukończeniu studiów w 1932 r. został ordynowany na duchownego. Do 1939 r. pracował jako wikariusz i prefekt w Tomaszowie Mazowieckim. Doktorat z teologii obronił na Uniwersytecie Warszawskim w 1939 r. Podczas okupacji aresztowany przez hitlerowców. Wielokrotnie przesłuchiwany i więziony w Piotrkowie Trybunalskim, a następnie przewieziony do obozów w Oranienburgu i Dachau, gdzie przebywał do 1945 r. Stawiano mu zarzut, że jako kapłan ewangelicki miał zbyt polskie oblicze. Po wojnie wrócił do Tomaszowa, gdzie został proboszczem miejscowej parafii. W latach 1953-1965 był proboszczem parafii św. Trójcy w Łodzi. Od 1950 r. seniorem diecezji łódzkiej, a od 1954 r. seniorem diecezji warszawskiej. W 1957 został wybrany prezesem Synodu Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego RP w Polsce. Niezależnie od pracy duszpasterskiej zajmował się pracą naukową. W 1949 r. został adiunktem na Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego (następnie Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej). W 1955  r. został zastępcą profesora, a w 1957 r. docentem. Rektor Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w latach 1965–1981. W 1966 r. został profesorem nadzwyczajnym, w 1967 r. kierownikiem Katedry Teologii Historycznej. Nominację na profesora zwyczajnego otrzymał w 1972 r. Wchodził w skład prezydium Polskiej Rady Ekumenicznej. Ogłosił ponad 150 prac, w tym kilka monograficznych oraz skryptów akademickich, wydanych w kraju i za granicą, w tym również w Stanach Zjednoczonych. W 1979 r. uzyskał doktorat honorowy Uniwersytetu Humboldta w Berlinie. Spoczywa na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie.